Öğretmenliğin sadece eğitim almakla olmayacağını, bu mesleğin özünde insan yönetme sanatının bulunduğunu dile getiren Yıldırım, şöyle bir anısını anlattı:
'Ben 1976 yılında İstanbul Teknik Üniversitesinde öğrenciyim, eşim Semiha Hanım da İstanbul Bahçelievler'de Kirazlı diye bir muhitte öğretmen. Öğretim görülen okul bir baraka. Bildiğiniz bir baraka. Bir gün Semiha Hanım rahatsız oldu, okula gidemedi. O zaman birinci sınıfları öğretiyor. Çocukları öğretmensiz kalacak diye çok da canı sıkılıyor. Ben de 'bugün dersim yok, senin yerine gideyim onlara öğretmenlik yapayım' dedim. O da 'tamam' dedi.
Sınıfa girdim bir baktım; göz gözü görmüyor, herkes birbirinin üzerine atlıyor, sıraların üzerinde koşanlar, kitaplarını fırlatanlar. Şöyle biraz tahtaya falan vurdum, hiç aldırış eden yok, bağırdım yine hiç aldırış eden yok. Sınıfta benim varlığımı hiç kimse görmüyor, hiç kimse hissetmiyor. Canım sıkıldı. O yavrulardan bir tanesini elimle havaya kaldırdım. Bu sefer bütün çocuklar bir anda dona kaldı. Yavaşça bıraktım yavruyu ve ondan sonra sınıftan çıt çıkmadı. O dersi tamamladım eve döndüm.
Evvelsi gün hanım okula gitti, müdür ne dese beğenirsiniz; 'Hocam dersler boş geçsin senin beyin gelmesin'. İşte orada gördüm ki öğretmek ve öğretmen olmak apayrı bir şey, bir sabır işi. O yavrularımızın psikolojisini anlamak, hem onlara anne ve baba şefkatini vermek, hem de onları geleceğe hazırlamak zor bir iş. Yaptığınız iş çok ulvi bir iştir, Allah yar ve yardımcımız olsun.'
Bugünün Babalar Günü olduğunu ve tüm babaların Babalar Gününü kutladığını belirten Yıldırım, şehitleri rahmetle andığını ve babaları şehit olan bütün çocukların gözlerinden öptüğünü ifade etti.
