Bahar geçmiş, yaz bitmiş. Sonbahar da bitip her yer karlarla kaplanmış. Tabiat, beyaz yorganının altında derin uykusundayken kardelen, aşkına verdiği söze sâdık kalıp başını uzatmış. Karları delip yeryüzüne çıkmış. Hercâi ise uykusundan uyanıp esneye esneye şöyle bir kafayı uzatmış. ?Iııh! Çok soğuk. Hiç de üşüyemem.? diyerek geriye toprağın altına çekilmiş.
Kardelen günlerce umutsuz bir şekilde etrafa bakınmış. Menekşeyi göremeyince boynunu bükmüş. Bir süre sonra zemheri soğuklarına dayanamayıp ölmüş.
İşte bu hikâyeden sonra aşkı için her zorluğu göze alan kardelen vefanın; hercâi ise vefâsızlığın sembolü olmuş.
Kardelenin efsânesi böyle. Soğanlı bitkilerden olan kardelen, baharın hasretine dayanamayıp erken açan çiçeklerden. İnsanoğluna baharı müjdelemek için biraz aceleci.
Kışın en zor günlerinde Cenab-ı Hakk?ın bir hediyesi.
Baharın en erken muştusu..
