Söz konusu insansa gerisi teferruat olmalı. Yalnızca iyi ve kötüye dair bir ayrım yapılmalı.
Öteleştirmeden, saygıyı ve sevgiyi yitirmeden eleştirebilmeli insan.
Senin düşüncenin bir anlam ifade edebilmesi için karşıt bir görüşün olması gerektiğini bilmeli.
Ve duygudaşlık yeteneği oldukça gelişmiş olmalı.
Sorunda bu değil mi zaten?
Hep benli başlayan cümleler kuruyor, karşımızda ki insanın duyularını ve düşüncelerini yok sayıyoruz. Oysa o kişiye veya hayatına dair neyi, ne kadar biliyoruz?
Şimdi eğri oturup, doğru konuşalım
Duygu insanı olmak başka bir şey doğrusu.
Ünlü halk ozanımız Aşık Veysel ne güzel söylemiş;
Beni hor görme kardaşım
Sen altınsın ben tunç muyum
Aynı vardan varolmuşuz
Sen gümüşsün ben sac mıyım?
Şiirin devamı var elbette.
Ama anlamak isteyenler için bu satırlarda kafi gelmeli.
Ne diyeyim düşünen, araştıran, sorgulayan ama en çok da gönül gözü açık insan olabilme ümidiyle...
