Tanıdığım ilk mecnûn âşık Sergüzeşt?in Celâliydi. Aklını âzâd edip İstanbul sokaklarına düşmesinin bir hayli tesirinde kalmıştım. Onunla sokaklarda dolaştım desem, yalan olmaz. Yıllar sonra Mihriban?ı okuduğumda ?Bu dizelerin sâhibi, eğer bunları yazmasa sokaklara düşerdi.? diye düşündüm. Bu kadar derin hisler, adamı çatlatır vesselâm. Magmanın yer üstünde açık bir yer bulup patlaması gibi bir şey.
Aşkın zirve hâli için söylenen bir söz vardır. Zayıf bir hadis olduğu da söylenir. Bir insan bir insana âşık olup gizli tutar, iffetini korursa ve bu aşk üzere ölürse şehîd olur. Buna örnek var mıdır bilmiyoruz. Çünkü bilirsek bu şehîd tanımına girmez. Düşünsenize bir insan âşık olacak, yanıp tutuşacak, tek dert ortağı, sırdaşı, Rabbi olacak. Öyle bir gönül düşünün ki kendi sırrına dar gelmiyor.
Zirveden bir aşağısı, sırrına gönlü dar gelenler. Zirveden bir aşağısı ama bize göre zirve. İşte bize göre zirvede olan âşıkların türlü türlü hâlleri var. Bir kısmı, mecnûn olanlar. Kavuşamayınca aklını âzâd edenler. Bir çâre, bir melhem bulsalar bizim tarafta kalacaklar. Onlar için dönüş yok. Akıl arı gibidir zîrâ. Kalktı mı aynı yere konmaz. Aklını muhâfaza edebilenler ise dünyevî bir intihar yolu bulanlar. Mükemmel sanat eseri acıdan doğar ve mükemmel sanatkâr, eseri ile intihar edendir. Acıyı bir sanat eserine lâyığı ile dökenler, ölümcül acılara çâre bulurlar. Kederinden biber oyası işleyen bir Anadolu kadını da böyledir, acılarını dindirmek için Werter?i yazan Geothe de böyledir.
Acısını anlatmanın da türlü hâlleri var. Kimi, Mecnûn gibi ya da Arapoğlu gibi ma?şûğunun adını her yere, dağa taşa haykırır; kimi, Mona Roza?daki gibi ma?şûğuna şiir yazar, dizelere ismini gizler. Ne yapsın? Onun dayanma gücü de bu kadar. Kimi de Abdurrahim Karakoç gibi, Mihriban?ı yazacak kadar yanar ama ismini mezara götürür. Aşk olsun! İşte aşkta edebin zirve hâli! ?Magma gibi kaynadım. Yanardağ gibi patladım. Kendimi i?lân ettim. Kendimi dile verdim ama onu vermem.» diyor. Muhtemel ki kendini herkese duyurdu diye Leylâ?nın Mecnûn?a gücendiğini biliyordu. Muhtemel ki Zahide?nin Arapoğlu?na hakkını helâl etmediğini biliyordu. Bilmesine de gerek yok. O, nüfus defterine eşinin, kızının, gelininin adını yazmaktan imtinâ eden bir milletin evlâdı idi. Bu edeb, ?Kadının adı yok!? diye feryâd edenlerin anlayabileceği bir şey değil.
Abdurrahim Karakoç, romantizm ile realizmi kendinde ustaca harmanlamış bir şâirdir. ?Mihriban? ile, aşka düşenin ne hâle geldiğini, yerlerde nasıl süründüğünü anlatırken ?Unutursun Mihribanım? ile nasıl ayağa kalkacağını anlatır.
Âşık olmak, kalp krizi geçirmek gibidir. Atlatıp hayatta kalan, kalbin kalan kısmıyla yaşamını sürdürür. Elbette artık, bir kalp hastasıdır. Âşık da bir gönül yorgunudur artık ama isterse hayat devam eder ve oğlana, kıza karışır. Anne baba olur; hattâ isterse çok mutlu olur. Karakoç bu mânâda toplumcu bir şâirdir. Bu toplumun, aşkından delirip dağlara düşen ya da hayatı erteleyen insanlara değil, egosunu aşk ile terbiye etmiş gönlü zengin insanlara ihtiyâcı var. ?Âşık oldun, ölene kadar otur bekle?, münferit olarak hoş görülebilir ama söz konusu toplum olunca iyi bir misâl değildir.
Eşine aşkının niye bittiğini soran birine, ?Evlenip aşka ihânet ettin, utanmadan bir de bu soruyu soruyorsun!? demiştim. Aşkına sâdık olan, ma?şûğuna uzak olur. Rahmetli Karakoç Mihriban?ına kavuşsa biz Mihriban?dan mahrûm kalacaktık. Her ne kadar toplumcu bir şâir, bir dâvâ adamı olsa da biz, O?nu dâima, bir gül yaprağıyla kefenlenip, gülistan beyitiyle telkin olunan bülbül misâli, Mihriban ile anacağız.
Allah rahmet eylesin. ?Mihriban?ı yazarak ?Ah minelaşk!? dedi. Sevdiğinin adını gizleyip ?Edeb yâ hû!? dedi. ?Unutursun Mihribanım? ile, ?Bu da geçer yâ hû!? dedi.
Bu dünyadan bir ?müeddeb âşık? göçtü gitti.
Not: Kardeş Kalemler?in 67. sayısında yayınlanan bu yazımı, 14 Şubat gelince ?En büyük âşık benim? yarışına girerek aşkını ortalık yerde herkesle paylaşanlara ithaf (!) ediyorum.
