Gecen sen bu yürüyüşe katıldım. Yürüyüş yolu çok uzun değil. Kanlısırt?tan 57. Alay?a kadar. Biz arabalarla yukarı çıkarken yol kenarında toplanan gençler dikkatimi çekmişti. 57. Alay Şehidliği?nde sabah gün ağarmadan, titreyerek çayımızı içerken bir grup üniversiteli genç, bitkin bir hâlde konakladığımız yere geldi. Kimisinin ayakta duracak hâli yoktu. Yanlarına gidip tanıştım. ÇOMÜ?den bir grup Çanakkale gönüllüsü, hocaları Niyâzi Sezenle birlikte her 18 Mayıs gecesi Eceabad?dan 57. Alaya kadar yürüyorlarmış. Yürüyüş yaklaşık 9 saat sürüyormuş. Yolda gördüğüm gençler onlarmış meğer.
Niyâzi Hoca olanca enerjisiyle dimdik ayaktaydı. ?Hocam inşallah seneye sizinle yürüyeceğim.? deyince, ?Bekleriz.? dedi. Biz dönerken onlar, Conkbayırı?na yürümek için hazırlanıyorlardı. ?Türkiye, sizi bilmeli? dedim, hiç oralı olmadılar. Bu yürüyüşü, gönüllü yapıyorlar; birileri alkışlasın diye değil.
Aklıma, 1933?ün Ağustos? ayında Çanakkale yürüyüşü yapan Atsız ve arkadaşları geldi. Hatta Niyâzi Hoca?ya da bahsettim. O sessiz sedâsız fakat târih yazan yürüyüşten bugünlere geldik.
Bir senedir, 18 Mayıs gecesini iple çekiyorum. İnşallah yarın akşam Eceabad?dayım.
Çanakkale?de 20. asrı Türk asrı yapacak neslimizi şehîd verdik. Bunlar içinde tıbbiyeliler, mühim bir yer tutuyorlar.
Şehîd tıbbiyeliler için yürümek isteyenler, yarın akşam Eceabad?da toplanıyorlar, haberiniz olsun!
