Abdülhamit’e “Kızıl Sultan” yakıştırmasını Ermenilerin yaptığı Türk sağının yalanlarından biridir. Bu iddianın inandırıcı olması için Ermenilerin yaptığı başarısız suikast girişimi ile de desteklenir. Eskiler “Köy kurnazlığı” derdi bunun adına. Ermeni nefretini kullanıp gerçekleri çarpıtma kurnazlığı yani.
Tarihi gerçeklerle yüzleştiğimizde Abdülhamid’e “Kızıl” sıfatını kullanan ilk kişinin İslamcı Şair Mehmet Akif Ersoy olduğunu görürüz. Hatta Akif bazı şiirlerinde daha da ileri giderek “Kızıl Kafir” demiştir.
Türkçülerin fikir önderi Ziya Gökalp de Akif’ten sonra “Kızıl Sultan” nitelemesini Atatürk’e ithaf ettiği “İstida/Dilekçe” başlıklı şiirinde kullanır. Bu şiirdeki “Kara Sultan” ise Vahdettin’dir.
“Abdülhamit gerçi Kızıl Sultan'dı,
Buna nispet yine o bir insandı.
Çok masumlar fetvasına aldandı;
Kurtar bizi artık ‘Kara Sultan'dan!”
Abdülhamid’e en ağır hakaretleri yapan kişi ise Mehmet Akif Ersoy’dur. “Zulme boyun eğemem, zalimi alkışlayamam” diyen onurlu şairin Abdülhamid nitelemelerinden kısa bir seçki sunayım:
Âh efendim, o herif yok mu, kızıl kâfirdi;
Çünkü bir şey tanımaz, her ne desen münkirdi.
…..
Ah o Yıldız’daki baykuş ölüvermezse eğer,
Âkıbet çok kötü... dîbâce-i ma’lûmuyle,
…..
Ne edeb der, ne hayâ der, ne fazîlet, ne vakar…
Geyirir leş gibi, mu’tâdı değil istiğfar.
Aksırır sonra, fütûr etmeyerek, burnumuza...
Yutarız, çâre ne, mümkün mü ilişmek domuza?
Abdülhamid diktasına karşı Türkçüler, İslamcılar, batıcılar. sosyalistler, liberaller ittifak halindeydi. Çünkü Abdülhamid eli kalem tutan her aydını kendine düşman görüyordu. Yakaladığını ya hapse atıyor ya da sürgün ediyordu.
Birbirine zıt kesimlerin böyle bir ittifakı Türk tarihinde bir ilk ve son ittifaktır. Hem Mehmet Akif’i sevmek, hem Abdülhamit’i övmek; hem Gökalp’in fikirlerinin izinde yürümek hem de Abdülhamit’i “Ulu Hakan” görmek Hasan Mezarcı’nın 'Su içmenin orucu bozacağına dair dini hükmü iptal ettim; suyumu içip orucumu tutuyorum' sözüyle eşdeğerdir.