Ülkü Ocakları eski genel başkanı Sinan Ateş menfur bir saldırıda öldürüldü. Biri boynunda biri karnında olmak üzere vücudunda beş mermi yarası tespit edildi. Bu kadar çok ateş edildiğine göre olayı planlayanlar korkutma veya yaralamayı değil, öldürmeyi hedeflemişler.
Sinan Ateş, olaydan bir veya iki gün önce İstanbul'daydı. Bunu orada bazı eski ülkücülerle çekip paylaştığı resimden anlıyoruz. Döner dönmez öldürülüyor. Belli ki takip edilmiş ve olay planlı bir eylem. Hukukçulara göre tasarlayarak öldürme.
Faillerden birinin yaralamalardan farklı olarak, -uyuşturucudan da- kaydı olduğu söyleniyor.Bunlar tetikçi,bundan sonra önemli olan kim vurdurdu sorusudur. Bu ülkede en baba mafya liderleri bile bir Ülkü Ocağı başkanına saldırmayı, hele hele öldürmeyi düşünmezler.Bunun maliyetinin ne olacağını bilirler. Mafya ancak içeriden yol verilince böyle bir eylemi gerçekleştirme cesaretini kendinde bulabilir.
Ateş'in uzun süredir tehdit edildiği söyleniyordu. İsmiyle müsemma Efendi Barutçu, bu konuda aylar önce bir yazı da yazdı. Bahçeli'ye Sinan Ateş ile yeni Ocak genel başkanını barıştırma çağrısı yaptı. Ama karşılık alamadı.
Ateş'in genel başkanlıktan alınışı da dikkat çekiciydi. Yavuz Bahadıroğlu'nun bir paylaşımına sosyal medyada cevap verdiği için bir gece yarısı apar topar görevden alındı. Oysa Ateş'in cevabı doğruydu ama Erdoğan'ın bir meddahına dokunduğu için feda edildi. Zaten hep öyle olmuyor mu, ülkücüler her zaman birileri için kurban edildiler. Hayatları üzerine zarlar atıldı. Kumar masalarında harcandılar. Ama onca acıya, onca tecrübeye rağmen bir türlü uyanamadılar. Türkeş'ten sonra istihbarat örgüt veya örgütlerinin oyuncağı olmaktan kurtulmadılar.
Rahmetli Türkeş, içimizdeki istihbaratçıyı ifşa etmemiş miydi? Hem Türkeş'e inanırmış gibi görünür, hem de uyarıları kulak ardı edilir.
Bu tip olaylar kim kazandı kim kaybetti üzerinden ele alınmaz. Bu, öleni değersizleştirmek, dekorlaştırmak, araçlaştırmaktır.Bu şu anlama geliyor, bu olayın kazananı olsaydık sevinirdik,kaybedeni olduğumuz için üzülüyoruz. Üzüntü ölene değil olayın sonuçlarınadır. Görüyor musunuz insan hayatının ne kadar değersizleştirildiğini? Kazanıyorsak, ölüyorsa ölsün. Bu kafayla bırakın ülkücü olmayı insan bile olunmaz!
Olayın üzerine neredeyse bütün partiler açıklama yaparak üzüntülerini bildirdiler, AKP, MHP ve Bahçeli hariç. Sanki Sinan Ateş Ülkü Ocakları başkanı değil de İYİ partinin, CHP'nin, Zafer Partisinin, Saadet , Gelecek veya DEVA partisinin bir gençlik kolları başkanıydı. Onlar üzüldü, MHP ve Ülkü Ocakları sessiz kaldı.
Bizim cenah için işte insanın değeri bu kadardır. Lidere kulluğunuz ne kadarsa o kadar değeriniz vardır. Kulluk yoksa değer de yoktur. Halbuki ülkücü Allah'tan başka tanrı tanımayan, kulluğu kula kullukta değil, Allah'a teslimiyette arayan bir fikrin mensubudur.Kula kul olmaz! Haksızlık, hukuksuzluk kimden gelirse gelsin boyun eğmez.Sırtında ve gönlünde ülke ve milletinin dertlerini taşır. İnançlarını, fikirlerini pazarlık konusu etmez! Bilmediği, arkasını göremediği kişi ve kurumların peşinden gitmez.Kalbinde zerre kadar insan sevgisi taşımayan kimi siyasetçilerin arkasına takılmaz O gözünü milletinin istikbaline çevirir.Duygularını bile tutsak etmeye çalışanlara ram olmaz.Sürü psikolojisi ile değil birey olarak, özgür iradesi ile hareket eder.
Şimdi soruyorum; genç bir adam geride iki yetim kız, bir dul eş bırakıp giderken korkudan duygularını gizleyen, ülküdaşına son görevini yapmaktan çekinen kişi veya kişilerden ülkücü olur mu? Ülkücü olmak için önce mert olmak lazım. Ona buna kulluk ülkücülük değildir. Ne olduğunu söylemeye ise terbiyem ve dilim varmıyor. Sinan Ateş'e rahmet kederli ailesine baş sağlığı, ülkücüyüm diyenlere akıl, fikir ve uyanıklık diliyorum.Hareketi istihbaratın sivil uzantısı,zalimin kamçısı haline getirmek isteyenlerin oyununa gelmeyin. Uyanın artık!
